Yakılan çerağ değil, belli ki yükselen duman hayra değil. Yakılan ateş ne kadim inancımıza ne de özgürlüğümüze dair. Sanırsın Hızır Paşa’nın kinine bulanmış. Oysa bugün zakir saza vuracak, deyişlerin sesini ve bir ananın yere attığı beyaz leçegeni ulaştıracaktı cümle cihana. Hasrettik Pirimiz Hak’ka yürüdüğünden beri, hasrettik böylesi aşka.
“Bütün evren semah döner,
Aşkından güneşler yanar, aslına ermektir hüner,
Beş vakitle avunmayız,
Bevgi bizim dinimiz başka dine inanmayız.”
Diyecekti dilimiz, elimiz, belimiz, gönlümüz. Dört kapı kırk makamda” hakikate yol olacaktık; kırkımız değil, bütün evren bir olacaktık. Çerağımızı bilgeliğe, barışa, bölüşmeye, özgürlüğe yakacaktık.
Hasret, ne güzel vuracaktı sazına “Sevgi kuşun kanadında, sevgi ne göğün yüzünde, sevgi ne yerin dibinde, sevgi kuşun kanadında.” Özümüzü yine rehber belleyecektik hürce.
İnsandık sadece, ölümle elbet buluşacaktı tenimiz vakti kemale erince. Toprağa hürmetle eğilip kucaklaşacaktık, ardımızdan “yaşadı ve göçtü” denilecekti ama vakitlice gidecektik. Yükselen bu kara duman vakti çaldı, ölümün gözlerini bile karaya boğdu. Kin ve nefreti saçtı bir kez daha. Vakitsizdi her şey, bitmemişti Abdal Musa’ ya öfkeleri, bitmemişti Şeyh Bedrettin’e Kalender Şah’a öfkeleri. Yetmedi Dersim’de, Maraş’ta, Çorum’da yok ettikleri canlar. Ağıtlar hala yüreğimizin orta yerindeyken, yenilerini eklediler. Tekbirlerle surelerle yaktılar. Devlet kendini çelik kapıların ardına kapattı daha da güçlensin diye ateşler. “Kadılar müftülerle fetvayı yazmıştı bir kere” aldı bidonu, ateşi ellerine yürüdü Hızır Paşalar öldürmeye.
Başucumuzda duran sevginin yerini katliam aldı bir kez daha. Göğün yüzünden ve yerin derinliklerinden sinsice çağırdılar ölümü başucumuza. Bir bağlama sesi geldi kulağımıza. “Bir gün mahşer olur divan kurulur. Suçlu suçsuz varsa orda bulunur.” Oysa yeryüzü asırlardır mahşer yeri, eksiğimizdir Divan.
