“ve hiç istemedim seni unutmak.”[1]
“ve biz pimi çekilmiş yürekle/ dalmıştık karanlığın ortasına/ dilimizde kurtuluş türküleri mataramızda ab-ı hayat/ ve düşerken/ özgürlük renginde bir gülüş vardı yanağımızda,”[2] haykırışını anımsatıyor bize hep…
Dal gibi, civan mert bir delikanlıydı; bakmaya kıyamadığım(ız), gözümüzden esirgediğim(iz) oğlum(uz)du
Ve birgün, bize “Öldü” dediler.
Elimizin ayağımızın canı çekildi; donduk kaldık, kaskatı.
Ahmet Telli’nin, “Bazen üşümek yanmaya eştir/ Sevmek en güzel şarkıdır/ Seni özlemek en kötü zamandır,” dizelerini terennüm ederken; ağlamadık; O da, arkasından gözyaşı dökmemizi istemezdi.
Etimiz, dişimiz, tırnağımız kerpeten ile parça parça sökülürcesine yaşadık acıyı…
* * * * *
‘Zincirleri Kıracak Olana’ başlıklı dizelerinde, “Eğer bir gün/ Çıkıp gidersen dağlara/ Yüreğini sıkıştırıp/ Bilincini karartma/ İleriye bak/ Yıldızlara/ Güneşe/ Hep ileriye doğru akan ırmaklara,” diyen oğlum(uz) Ökkeş Karaoğlu, 1996 Ölüm Orucu sürecindeki şiirinde, “Komün kokulu baharlar”dan söz etmişti.
‘Yel Dağı Destanı’nında, “kararlıydık./ çünkü bir partizandık”, vurgusuyla “yüreğimizi saran/ iflah olmaz bir sevdadır./ ki bu sevda uğruna/ yeniden düştük yollara./ vurduk dağlara,/ her seferinde/ ihanete vura vura/ yeniden tutuştuk kavgalara,/ ki daha nice kavgalara tutuşup,/ nice destanlar yazacağız/ umut yüklü yarınlara,” diye haykıran O; “Komün kokulu baharlar”ın baş eğmez, teslim alınamayan isyancı çocuğuydu; evladımızdı.
16-17 Haziran 2005’te Dersim’in Mercan Dağı’nda, napalm bombalarıyla katledildi; parçalanan bedeni tanınmaz hâle gelmişti 16 yoldaşı; Cafer Cangöz, Aydın Hanbayat, Okan Ünsal, Ali Rıza Sabur, Alaattin Ateş, Cemal Çakmak, Berna Saygılı Ünsal, Kenan Çakıcı, Taylan Yıldız, İbrahim Akdeniz, Binali Güler, Dursun Turgut, Gülnaz Yıldız, Ahmet Perktaş, Ersin Kantar ve Çağdaş Can ile birlikte…
Antep’in İslahiye ilçesine bağlı Kabaklar Köyü’nde toprağa verildiğinde 34 yaşındaydı…
Kısacık ömrüne büyük bir mücadeleyi sığdırmıştı: 17’lerdendi Antepli Ökkeş Karaoğlu, Yel Dağı’nda doğaya karşı direnen gerillalardan biriydi. Bilinir: Yel Dağı’nda, 21 Ocak-10 Şubat 1993 tarihleri arasındaki çetin kış koşullarında 6 TKP/ML gerillası donarak yaşamını yitirmişti. Hayatta kalanların ise parmakları eksilmişti gün geçtikçe. Donmamak için kan akıtmaları gerekiyordu ve birer birer kesiyorlardı parmaklarını. Ökkeş Karaoğlu’nun da iki ayağının parmakları kökten kesilmişti. Sadece bir ayağında, serçe parmağının yarısı duruyordu. O direniş ardından yurtdışına çıktı; ama ilk fırsatta tekrar ülkenin yolunu tutarak aktif mücadeleye devam etti. Tekrar tutsak düştü.
1995 yılında “örgüt üyeliği”, “polis aracına silahlı saldırı” ile “jandarma karakoluna baskın” yapmak suçlamaları ile 15 yıl hapis cezasına çarptırıldı.
Bu kez de 19 Aralık Katliamı ve ölüm oruçları bekliyordu onu. Edirne F Tipi Cezaevi’nde 3 ay açlık grevi yaptı. Doğaya karşı bedenini savunan Ökkeş Karaoğlu, şimdiyse hayatta tuttuğu bedenini silaha dönüştürüyor; ölüme yatırıyordu. Israrla, kararlılıkla sürdürdü ölüm orucunu…
Açlık grevi sırasında, beyninde oluşan ağır hasar nedeniyle 2001’de salınıverdi.
Bursa Uludağ Üniversitesi Çalışma Ekonomisi ve Endüstriyel İlişkiler Bölümü’ni 4’üncü sınıftan terk eden Karaoğlu’nun ‘Ustamın Oğlu’[3] başlıklı bir yapıtı ve şiirleri[4] vardı.
* * * * *
Miguel de Cervantes’in, “Kuru pantolon ile balık tutulmaz,” saptamasını doğrulayan bilge bir eylemci ve Konfuçyüs’ün, “Dağı yerinden oynatan adam küçük taşları taşıyarak başlar,” sözündeki üzere yüzünü dağa yöneltendi… Doğrularının peşinden inatla yürüdü. İlke ve inançlarından ödün vermedi. Bedel ödemeyi göze alarak yaşadı.
Ayrıştırıcıdan çok, birleştirici olanları konuşur ve öne çıkarırdı.
Bilinçli, coşkulu, yürekliydi. İbo’nun yoldaşı ve komünizm kavgasının değerlerindendi.
İş bu nedenle de ölümsüzdü!
“Ölümsüzlük mü?” demeyin…
Evet, evet tam da öyle! Kolay mı? Ölümsüzlük, insan(ın) hayatını, ütopyalara adamasıyla olasıdır; Adolfo Bioy Casares’in, “Öyle sanıyorum ki, ölüme karşı koyma gelişmediği için ölümsüzlüğü kaybediyoruz. Bedenin tamamını canlı tutma biçiminde ortaya çıkan başlangıçtaki ilkel düşünce üzerinde ısrar ediyoruz. Oysa, yalnızca bilinci ilgilendiren şeyi korumaya çalışmak yeterli olurdu,”[5] saptamasındaki üzere…
* * * * *
“Bedenin ölümsüzlüğü”nü tartışmıyoruz. O değil sözünü ettiğimiz. Hayatın “ölüm” denilenden sonra da devamı durumudur altını çizdiğimız.
Yani insan(lık) tarihinin en dinamik ve yaratıcı kavramıdır; yaşamın hiç sona ermeyen sürekli varoluş hâlidir ölümsüzlük.
Hasılı tarihe geçmektir; kalıcılıktır; Azrail(ler)i öldürmektir.
Özveriyle ulaşılabilecek bir durumdur; yaptıklarından, yaşama kalandır. Hiç bir şekilde ölmemektir, öldürülememektir ölümsüzlük.
“Ölümsüzlük”, deyip geçmeyin: O, bedeli ödenmiş bir yaşamla yaratılan durumdur; yaşamın bir parçasıdır.
Özetle ölümsüzlük, “ölüm” denilenden sonrasına içkindir. Yok olmamaktır. “Taraf seçme totalitarizmin çok açık bir örneğidir,”[6] diyen Gündüz Vassaf gibi anarko-liberallerin kavramasının mümkün değildir belki,[7] ama kahramanlar ölümsüzlüğe mahkûmdur.
O, yaşamın yarınlarla çoğalmasıdır; başkaldıran-teslim alınamayan-vazgeçmeyen insan(lık)ın sahip olduğu şeydir.
* * * * *
Burada bir parantez açıp eklemeden geçmemek gerek: Yiğitçe, yaşadıklarının hakkını vererek ölmesini bilmeyen, kötü yaşamış demektir. Çünkü ölüme anlam ve değerini veren yaşadıklarımızdır. Aslında korkunç olan ölüm değil, yaşamadan ölmek, yok olup bitmektir…
Ölümün ne olduğuna ilişkin yanıt; nasıl ve niçin yaşadığına, ne yaptığına ve yapmadığına bağlıyken; sonsuz yaşama, ölümsüzlüğe karar veren, “ölüm” denilenden korkmaz.
Aslı sorulursa Yahya Kemal Beyatlı’nın, “Ölmek değildir ömrümüzün en fecî işi/ Müşkil budur ki ölmeden evvel ölür kişi,” dizelerindeki üzeredir mesele…
Yani Herakleitos’un, “Bir ölüm şanlı olursa, en büyük ödülünü kazanmış demektir,” sözündeki veya Nâzım Hikmet Ran’ın, “Memleket mi, daha uzak/ Gençliğim mi, yıldızlar mı?/ Bayramoğlu, Bayramoğlu,/ Ölümden öte köy var mı?” dizelerindeki gibi…
Böylesinin ne demek olduğuna tarih -yeterince- tanık ve taraftır…
Mesela Cihan Alptekin’in, “Ana, tüm bunları bilerek ve inanarak yaptım. Tek düşüncem devrimci halk hareketinin selameti, sağlıklı gelişmesidir. Sana açıklamayı görev bildiğim bir durum daha var. O da bu kavga içinde hayatımın önemli olmadığıdır. Benim ve gerilla arkadaşlarımın tek düşünce ve hedefi hareketin zafere ulaşmasıdır. Gelecek bizimdir. Tarihi zafer bizim olacaktır. Benim mutluluğum hareketimizin başarısı olacaktır. Varsın düşmanlarımız ölüm cezası versinler, ölüme kadar hapsetsinler. Ne çıkar. Sonunda zafer bizim olacaktır. Ana biz ne çılgınız ne de maceraperestiz. Baskı ve zulüm altındaki bir kurtuluş davasının öncüleriyiz”; veya İbrahim Kaypakkaya’nın, “Türkiye’nin geleceği çelikten yoğruluyor. Belki biz olmayacağız. Ama bu çelik aldığı suyu unutmayacak”; ya da 31 Mayıs 1971 Nurhak’ın da Sinan Cemgil’in, “Esas siz teslim olun!” ve 30 Mart 1972 Kızıldere’sinde Mahir Çayan’ın, “Biz buraya dönmeye değil ölmeye geldik!” haykırışlarındaki kararlılık gibi…
Evet, böylesi W. Goethe’nin, “İnsanlık bizim ölümsüz ereğimiz,” diye tarif ettiğidir…
Ölüm değil; ölümsüzlüktür…
* * * * *
Komünizm davası için kucaklanan ölümsüzlüğün, tanrıyı/ tiranları öldüren insanî bir adım olduğunu kanıtlayan oğlum(uz) Ökkeş, Pablo Neruda’nın, “dünyaya birçok kez gelmişim/ yok olmuş yıldızların dibinden/ ellerimde tuttuğum/ ölümsüzlük bağlarını dokuyarak/ şimdi öleceğim yeniden/ vücudumu örten toprağa sarınarak,” dizelerindeki “gerçekçi olup imkânsızı isteyen” ölümsüzlerdendi…
Kolay mı? “Umulmayanı ummazsan, onu bulamazsın. Çünkü onu arayıp bulması zor ve zahmetlidir” diyen Herakleitos’un da işaret ettiği üzere umut, umulmadık olanın kudretidir ve “gerçekçi olup imkânsızı istemeyi” gerektirir; oğlum(uz) da bunu yaparak ölümsüzleşti…
Bu yazı 2017 yılında kaleme alınmış ve bir dizi sitede yayımlanmıştır
